Τελικά ποιος ήταν ο στόχος της πρωτοβουλίας Παπανδρέου για τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Φαινομενικά, κατέληξε σε ναυάγιο που ήταν τόσο… μεγάλο ώστε η Κομισιόν έβγαλε ανακοίνωση πριν καν μιλήσει ο πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος το έκανε συντονισμένος απόλυτα με τα δελτία ειδήσεων των 8.

Αλλά το καίριο ερώτημα είναι τι θα συνιστούσε ναυάγιο όπως και τι συνιστούσε εθνική συνεννόηση στην προχθεσινή σύσκεψη;

Εθνική συνεννόηση για ποιο πράγμα; Για την αποδοχή των μέτρων του ΔΝΤ και της τρόικας; Ή για τη χάραξη μιας εθνικής στρατηγικής την οποία όλοι οι αρχηγοί θα στηρίξουν έναντι της τρόικας και των άλλων κερδοσκοπικών δυνάμεων;

Ναυάγησε τι; Η προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου –που για κάποιους αποτελεί εδώ και πολύ καιρό το μακρύ χέρι του ΔΝΤ στην Ελλάδα- να υφαρπάξει τη συναίνεση της αντιπολίτευσης (έστω της αξιωματικής) σε μέτρα -όπως τα φορολογικά- που αντιλαμβάνεται και ο μανάβης της λαϊκής (που δεν ξέρει μαθηματικά) ότι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση του λαού;

Το «μη με ξαναπείς Πινοσέτ δημοσίως» του ΓΑΠ προς τον Τσίπρα σημειολογικά δίνει την απάντηση για τον ποιος ήταν ο στόχος.

Την ώρα που τα μέτρα του Μνημονίου 1 έχουν ήδη διαλύσει τη μεσαία τάξη και έχουν φτάσει στα όριά του (και πιο κάτω) το 80% των πολιτών και καθώς οι επιτελείς είδαν ότι οι πλατείες γέμισαν από διαμαρτυρόμενους πολίτες (που να έρθει η στιγμή που θα πληρώνει το πετρέλαιο διπλάσια τιμή απ’ ό,τι φέτος με την εξίσωση πετρελαίων θέρμανσης – κίνησης που ψήφισε ήδη η κυβέρνηση!) είναι φαίνεται η ώρα για την κάλυψη του επικοινωνιακού ελλείμματος που ανακύπτει. Να μη μιλάει κανείς. Να υπάρχουν αντιρρήσεις. Να θεμελιώνεται συνενοχή.

Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να παρασυρθούν τα κόμματα (με τις τόσες ιστορικές ευθύνες να τους βαραίνουν για την κατάντια της χώρας) σε ένα «ναι» συναίνεσης στην διαφαινόμενη εξαθλίωση; Θα ήταν σίγουρα το καλύτερο άλλοθι για την κυβέρνηση και την τρόικα αλλά και ο επιθανάτιος ρόγχος όλων των σημερινών πολιτικών κομμάτων.

Γι’ αυτό και ο ΓΑΠ στο μήνυμά του είπε ότι εξήγησε «με κατηγορηματικό τρόπο ότι εκλογές θα γίνουν το 2013». Διότι δεν τίθεται για την κυβέρνηση θέμα πρόωρων εκλογών (ούτε ετίθετο), παρά μόνο ως τακτικός ελιγμός (με πολλά ρίσκα φυσικά). Γι’ αυτό και ο Παπακωνσταντίνου ανασκεύασε αμέσως τα περί κατεβάσματος ρολών στις 17 Ιουλίου. Διότι όλα όσα εντέχνως ή απροκάλυπτα διέρρεε το Μαξίμου τις προηγούμενες μέρες ήταν προφανώς εκβιαστικά. Γιατί θα την πάρουμε τη δόση μας. Αλλά ενόψει κοινωνικής αναταραχής, πρέπει πάση θυσία να φανεί «εθνική συνεννόηση». Θα ακολουθήσουν κι άλλοι εκβιασμοί [http://kafeneio-gr.blogspot.com/2011/05/6_28.html] μέχρι να… πάρουμε τη δόση μας. Θα υπάρξουν κι άλλα διλήμματα, διλήμματα με επιχειρήματα που είναι πέραν της λογικής [http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22786&subid=2&pubid=63095076] –αλλά αυτό είναι στοιχείο της προπαγάνδας.

Το είπαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση [http://thinkfree-gr.blogspot.com/2011/05/blog-post_2841.html] ότι η μάχη θα είναι σκληρή και έντονα επικοινωνιακή. Θα μας θυμίσει την άνοιξη του 2004 και ό,τι συνέβη με το Σχέδιο Ανάν. Επικοινωνιακή τρομοκρατία. Διότι το ναι ή το όχι είναι ανάλογης σημασίας. Ο Τάσσος είχε παραλάβει κράτος και αρνήθηκε να παραδώσει κοινότητα. Ο Γιώργος παρέλαβε κι αυτός κράτος αλλά μάλλον θα παραδώσει αποικία. Αυτό είναι το πρότζεκτ.

Είπαμε πολλές φορές ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό, όχι λογιστικό (δεν είναι δυνατόν να ακούμε από τα κυβερνητικά χείλη ότι δεν συζητάμε για το φορολογικό γιατί η τρόικα δεν το δέχεται…). Κάποια στιγμή θα πρέπει ο δημόσιος λόγος της αντίδρασης στο Μνημόνιο θα πρέπει να είναι περισσότερος πολιτικός, παρά οικονομικός. Να εξηγεί στους πολίτες γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Να αξιοποιεί τα διαπραγματευτικά μας ατού, όχι να εμφανίζει την Ελλάδα ως πρόβατο επί σφαγή.

Υ.Γ.: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι σεβαστό πρόσωπο, λόγω της θεσμικής θέσης. Ως πρόσωπο, έχει εξαρχής το τεκμήριο του σεβασμού. ΟΚ. Όμως τίθεται ένα ερώτημα για τον Κάρολο Παπούλια. Γιατί έδωσε την αιγίδα του στην πρωτοβουλία Παπανδρέου όταν ο ίδιος δεν ελέγχει το παιχνίδι; Τουλάχιστον να διέθετε το κύρος και την ικανότητα ώστε να καθοδηγήσει τους αρχηγούς σε έναν κοινό ελληνικό δρόμο –πάντως όχι της συναίνεσης στις σκοπιμότητες, στα συμφέροντα, στο λάθος. Όλα τα άλλα συνιστούν πολιτικό ολίσθημα...