Τα πράγματα είναι πολύ απλά κυρ Γιάννη. Εμείς οι Θεσσαλονικείς και οι Πόντιοι, όχι μόνο ως πρόσφυγες αλλά κυρίως ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, δε νοιώθουμε καμία τιμή που γενέτειρα του Κεμάλ Ατατούρκ είναι η Θεσσαλονίκη, όπως δε νοιώθουν τιμή και οι κάτοικοι του Μπραουνάου στην Αυστρία, που είναι η γενέτειρα του Χίτλερ.

Ο Κεμάλ για τους Τούρκους μπορεί να είναι πατερούλης, αλλά και οι νεοναζί λατρεύουν τον Χίτλερ. Για εμάς, τους πρόσφυγες από τον Πόντο και την Μικρασία είναι ο σφαγέας των παππούδων μας –ακόμα κάθε σπίτι στάζει τη θλίψη του ξεριζωμού και του χαμού. Είναι ο πρόδρομος του εβραϊκού ολοκαυτώματος.

Και να σκεφτείς ότι είμαι από αυτούς που δέχονται το (δήθεν) σπίτι του Ατατούρκ πόλο έλξης τουριστών από την Τουρκία, που θέλουν τις πινακίδες αναγραφής των ιστορικών γεγονότων και προσωπικοτήτων (με φοβίζει το ανύπαρκτο κράτος μας… http://taxalia.blogspot.com/2011/05/blog-post_191.html). Γιατί πιστεύω ότι η Ιστορία δεν διαγράφεται, ούτε ξαναγράφεται. Ήταν και γενοκτόνος και Σαλονικιός. Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να τον ξαναγεννήσουμε στην… Άγκυρα. Απλά δεν είμαστε καθόλου περήφανοι γι’ αυτό. Αντίθετα, ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ…

Αλλά δεν ντρεπόμαστε ούτε για την ιστορία μας ούτε για την καταγωγή μας. Κι όταν πηγαίνουμε στην Πόλη δε βλέπουμε μόνο τζαμιά, δεν ακούμε μόνο μουεζίνηδες. Βλέπουμε το φόβο του ‘55, ακούμε την αγωνία του ‘64, κλαίμε για την Κύπρο του '74. Ιδρώνουμε, πονάμε, σφιγγόμαστε για την ειρήνη που πληγώθηκε. Από τον Κεμάλ και τον κεμαλισμό. Αυτόν για τον οποίο νοιώθεις τιμή.

Και δεν είμαστε «έτοιμοι» να τα ξεπουλήσουμε όλα για το χρήμα. Κρατάμε ακόμη αρχές. Κρίμα, κυρ Γιάννη…

Υ.Γ. Η είδηση έπεσε στο ΑΠΕ το απόγευμα της Τετάρτης αλλά ο δαίμων της δημοσίευσης την κατάπιε. Τόση ασυλία, διάολε;