Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου
Όταν οι Αθηναίοι λύσσαξαν με τις επιτυχίες του μπασκετικού Άρη, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, βάλθηκαν να μας αλλάξουν τη λογική με φιλιππικούς και όχι μόνο για να μας πείσουν ότι εντάξει καλός ο Γκάλης, αλλά το one man show έχει πια πεθάνει, είναι ώρα του ομαδικού μπάσκετ. Βέβαια, το one man show ποτέ δεν πέθανε, αρκεί να βρισκόταν ο one man (Γκάλης δεν ξαναβγήκε), ωστόσο οι Αθηναίοι κατόρθωσαν με τον τρόπο αυτό να κάμψουν τις αντιστάσεις και τις αντιδράσεις και να πάρουν τον Γκάλη στην Αθήνα.
Να, λοιπόν, που η ιστορία επαναλαμβάνεται –η προπαγάνδα, για την ακρίβεια. Ακούσαμε σήμερα το πρωί τηλεαστέρα με περισπούδαστο ύφος να επιχειρεί να μας πείσει ότι δεν πρέπει να κάνουμε δημοψηφίσματα για θέματα που ξέρουμε ότι ο λαός έχει αντίθετη άποψη. Και γενικώς τι τα θέλουμε τα δημοψηφίσματα.
Το περασμένο Σάββατο, διάβασα στα «Νέα» το άρθρο του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου, γνωστού για τις πολιτικές του τοποθετήσεις και τις σχέσεις του με το ΠΑΣΟΚ και τον πρόεδρο του. Σε ένα κείμενο με τίτλο «Αν έλεγε την αλήθεια, θα είχαμε χρεοκοπήσει από τον πανικό» ισχυρίζεται τα εξής απίθανα: «Πάµε τώρα στο θέµα των ηµερών. Γιατί κατηγορείται ο Γιώργος ακριβώς; Οτι δεν είπε την αλήθεια ή ότι είπε ψέµατα, διότι παρασκηνιακά και υπόγεια συζητούσε µε τον Ντοµινίκ Στρος-Καν την προσφυγή στο ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο και δεν το ανακοίνωνε. Αντίθετα έλεγε (σε µένα το είπε – και θα µε κυνηγάει κι αυτόν κι εµένα για όλη µας τη ζωή) το περίφηµο «λεφτά υπάρχουν». Λεφτά, όπως αποδείχθηκε, δεν υπήρχαν – σάλιο δεν υπήρχε, που είπε σε κάποια φάση και ο Ανδρέας Λοβέρδος και έπεσαν όλοι να τον φάνε, λες και ο άνθρωπος είπε κάποιο φρικιαστικό ψέµα. ∆εν είπε λοιπόν ο Γιώργος την αλήθεια. Το ερώτηµα είναι αν µπορούσε. Γνώµη µου είναι πως όχι.Ποιος ηγέτης χώρας που κινείται στα όρια της χρεοκοπίας βγαίνει και ανακοινώνει «ξέρετε εγώ πάω για χρεοκοπία και θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια μήπως και σωθώ, µε το ∆ΝΤ»; Πλάκα κάνουµε τώρα; Στο επόµενο δευτερόλεπτο μετά την ανακοίνωση, η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει εξαιτίας του πανικού που θα είχε προκληθεί. Αµφιβάλλει κανείς;»
Αλλά δεν αρκείται σ’ αυτά. Λέει, λοιπόν: «Το δεύτερο για το οποίο καλείται να απολογηθεί ως υπόλογος ο Γιώργος έχει να κάνει µε το γιατί εκ των υστέρων δεν παραδέχθηκε τις μυστικές επαφές µε το ∆ΝΤ και τον Ντοµινίκ Στρος - Καν. Φαντάζοµαι γιατί δεν είχε τι να πει. Την ώρα που επιβάλλει κατ’ επιταγή της τρόικας τόσο σκληρά μέτρα, τι θα έλεγε; «Ξέρετε, αυτά τα μέτρα που ανακοίνωσα τώρα τα είχα προαποφασίσει µε το ∆ΝΤ, αλλά δεν σας το έλεγα για να µη σας πικράνω»; Σοβαροί να είµαστε. Άσε την άλλη ανοησία που διακινείται, και που λέει ότι αφού ο Γιώργος γνώριζε την κατάσταση της χώρας και ήξερε ότι μαθηματικά θα προσφύγουµε σε διεθνή βοήθεια, γιατί άφησε να περάσει τόσος χρόνος και δεν πήρε έγκαιρα τα κατάλληλα µέτρα, αυτά που ανακοίνωσε πέρσι τον Μάιο; Μεγαλύτερη βλακεία δεν έχω ακούσει, αλήθεια. Γιατί αν είχε πάρει τα µέτρα αυτά από τον Οκτώβριο του 2009, όταν όλοι εµείς οι αµέριµνοι της εύφορης κοιλάδας σφυρίζαµε κλέφτικα (κυριολεκτικά και µεταφορικά), το πιο πιθανό είναι ότι μετά την ανακοίνωση θα έπεφταν πιστολιές στους δρόµους!»
Και φυσικά τα… χώνει στη Νέα Δημοκρατία (του Σαμαρά) επειδή, λέει, «εγκαλεί τον Παπανδρέου για το θέµα του Στρος-Καν» επειδή η κυβέρνηση Καραμανλή μπλα, μπλα, μπλα, μπλα…
Πραγματικά, τα νεύρα μου έχουν γίνει τόσο τσατάλια που δεν έχω καμία διάθεση για κριτική αυτή τη στιγμή. Το μόνο που κάνω είναι να παρατηρώ. Να παρατηρώ συμπεριφορές στο δημόσιο λόγο που –κατά τη γνώμη μου- σηματοδοτούν κάποια πράγματα. Για τώρα ή για το μέλλον. Το εγγύς μέλλον.
Ακούμε και διαβάζουμε απίθανα πράγματα, που επιδιώκουν να διαστρέψουν τη λογική μας, τη λογική της κοινωνίας, προκειμένου να περάσουν την κυβερνητική γραμμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αρθρογράφος καταφεύγει σε υψηλή πολιτική κριτική αποκαλώντας όσους έχουμε αντίθετη άποψη, πιστεύουμε δηλαδή ότι ένας πολιτικός δεν μπορεί να παίζει υπόγεια παιχνίδια με τις τύχες ενός ολόκληρου λαού και ότι πρέπει να λέει την αλήθεια στο λαό, ότι είμαστε μη σοβαροί, ανόητοι και βλάκες!
Αλλά τα ίδια έκαναν και με το σχέδιο Ανάν. Πλύση εγκεφάλου. Προπαγάνδα στα όρια της υπερβολής. Και της αηδίας…
